افشین لاریجانی
مدت زمان زیادی از ترافیک تریلی های میلگرد، که بیش از یکصد تریلی برای ساخت مجتمع اکسین هراز حمل کرده بودند و به محل فعلی این مجتمع رسیده بودند نگذشته است ، به یاد دارم آن روز به دلیل نگاه ترافیکی در ورودی شهر همهمه ای به راه افتاد ، خبرها به فرمانداری رسید و جلسه شورای تامین در حال شکل گرفتن بودکه جریان چیست؟ همان روز به فرماندار وقت گفتم موضوع شخص است، سرمایه گذار آملی دکتر طاهری پور قصد ساخت مجتمع در این مکان دارد، اما وظیفه ما در مقابل این گونه افراد چیست ؟ گفتم از این موقعیت باید بهره برده و شخص سرمایه گذار را تشویق کنیم ، نه اینکه مانع تراشی کنیم و از ترافیک تریلی ها نگران شویم.
فرماندار هم، هم عقیده بود اما بعضی از آدم های بیمار این موضوع را با دید منفی نگریسته بودند ، پچ پچ ها شروع شد او کیست؟ از کجا آورده ؟ چرا آورده ؟ قصدش چیست؟ و هزار سوال که همگی از حسادت ها و نافهمی هایی بود که در شهر پیچید، مجتمع با آن عظمت در کمترین زمان ساخته و به بهره برداری رسید چند صد نفر مشغول کار شدند ، نماد زیبایی و قدرت در ورودی شهر هویدا شد ، نمی توان منکر کار بزرگ و تحسین برانگیز شد حتی آن افراد غرض ورز نیز عقب نشینی کردند، اما به راستی این حجم ساخت و ساز در آمل ماندگار شد ؟ یا سرمایه گذار می تواند با خودش به جای دیگر ببرد!؟ نگاه به سرمایه گذار در شهر آمل متاسفانه نگاهی حاسدانه است ، به جای حاصل عمل یک سرمایه گذار و سازنده شهر به روی شخصیت فردی ذره بین گذاشته می شود.
چوب ها است که لای چرخ می گذارند و ماشاا… دستگاه های مختلف و گوناگون و مستقل و خود رای نیز کم نیستند که حتی دستورات بالادست خود را نیز نادیده می گیرند و اذیت ها شروع می شود ، سهم خواهی ها شروع می شود و آن می شود که سرمایه گذار قید ادامه کار را می زند.
نگاه به منافع شهر به جای نگاه شخصی می تواند به این مهم بسیار کمک کند.
امروز سرمایه گذار دیگری از شهرمان خداحافظی کرد ، دکتر یوسفیان از وی دلجویی کرد اما چقدر نماینده شهرمان می تواند از سرمایه گذار مراقبت کند ، مگر خواسته سرمایه گذار چیست؟ امروز به جرات می توان گفت که سرمایه گذاران و فعالان اقتصادی همین قدر که چوب لای چرخشان نگذارند راضی هستند و توقع حمایت دیگری ندارند ، امروز نگاه های شخصی و تیغ مالیات در شهر فشارها را بروی سرمایه گذار مضاعف کرده است ، مگر بر سر «حاج مصطفی فیروزی» که رشیه در آمل دارد چه آورده که به بهانه سکونت در تهران عطای کار در آمل را به لقایش بخشیده است و فقط به اذیت کردن ها اشاره کرده است و از ادامه هر کاری در آمل انصراف داده است.
چند نفر مثل دکتر طاهری پور ها و فیروزی ها در آمل وجود دارد که آنها را نیز از شهر می رانیم ؟
به یاد دارم دکتر طاهری پور در شروع کار خود در آمل و منطقه مازندران آنچنان شوق و هیجان به شهر خود داشت که می گفت علیرغم توصیه هایی که برای عدم ورود به شهر آمل برای
سرمایه گذاری به من شده اما من عاشق شهرم هستم و به آن توجه نمی کنم و آمد!؟
اما امروز آمل از خیلی از برنامه هایی که دکتر طاهری پور برای آمل تدارک دیده بود محروم است، توجه داشته باشید اگر ناملایمات نبود امروز آمل به همت همین دکتر طاهری پور دارای تیم فوتبال بود، امروز داشتن یک تیم در شهر مثل کاله موجب سلامت اجتماع و ایجاد نشاط و شادابی جوانان شهرمان خواهد بود موضوعی که در آن ضعف داریم و متولیان فرهنگی به در و دیوار می زنند که چه کنند،
به راحتی با عمل این سرمایه گذاران قابل دسترسی است .
امروز ساخت یک پاساژ و مجتمع تجاری سودآوری شخصی محسوب نمی شود تبعات مثبت اجتماعی و اشتغال دست آورد این نوع حرکات است .
ورودی شهر با یک مجتمع با شکوه و آذین شده ، پرچم کاله در آمل بالا است، تولیدات شهرک صنعتی آمل در سطح ملی عرضه
می شود ، ساخت و سازهای مدرن و اصولی شکل گرفته است ، کارگر مشغول کار شده است ، و برای اعتلای نام آمل همه و همه اینها موثر بوده است، بیایید نگاهمان را عوض کنیم لطفا….
